De dag 6 september blijft altijd een bijzondere dag voor mij. Voor ons eigenlijk. Op 6 september 2010 werd mijn vrouw Jussi van haar bed gelicht om met spoed naar het ziekenhuis te gaan. Ik was tegen een boom gereden en haast was gemoeid.
Nu, 8 jaar verder blijkt maar weer dat het leven niet stopt na een heftig ongeluk en het oplopen van niet aangeboren hersenletsel. Diepe dalen zijn er natuurlijk geweest, en komen er nog steeds af en toe. Maar vooral de pieken die we weten te behalen blijven me bij.
Mijlpalen
In de laatste 8 jaar:
ben ik een vrouw rijker (ik wilde voor het ongeluk nooit trouwen)
hebben we prachtige reizen kunnen maken op ons eigen tempo
zijn we naar Ibiza geëmigreerd en daar ruim 3 jaar met veel plezier gewoond
hebben we een prachtige dochter mogen verwelkomen in ons leven
is mijn droom van slapen in de sahara vervuld
ben ik vele dierbare vrienden rijker
weet ik mijn prioriteiten in het leven beter te bepalen en nu vervullen de droom van reizen in een camper voor onbepaalde tijd
en zijn we op zoek naar een nieuw land of nieuwe plek om te gaan wonen.
En dit is nog maar een greep van de behaalde successen en geluk sindsdien. Allemaal ondanks, en juist dankzij, mijn hersenletsel.
Vooral heb ik geleerd dat bijna niets onmogelijk is. Je moet het alleen willen zien en weten hoe je het moet vormen naar je kansen en mogelijkheden.
Ik ben blij met mijn leven en ben benieuwd wat het allemaal nog in petto heeft voor me.