Alles moet ik plannen. Wanneer ik wil koken, afwassen, douchen, eten, sporten, wandelen, tv kijken, lezen, boodschappen doen, winkelen, op visite, visite ontvangen, aan mijn billen krabben (deze laatste 2 kunnen beter niet tegelijkertijd gebeuren ) en ga zo maar door. Doe ik dit niet goed, dan krijg ik stress. Of, mis ik mijn rustmomenten. Met mijn hersenletsel is dit bijna niet toelaatbaar.
Als ik bijvoorbeeld eind van de week vrienden over de vloer krijg, dien ik hier de hele week voorafgaand rekening mee te houden. Zodat ik niet al moe aan een avond vol gepraat en gelach begin. Ook moet ik er rekening mee houden, dat ik de dagen na visite ook niet teveel moet gaan doen. Een weekje bijkomen is vaak wel wenselijk…mijn vrienden kennende.
Aanpak
Het maken van een planning is dan ook erg belangrijk voor me. Een planning helpt me door de dag/week/maand. Zelfs de kleinste handelingen zouden goed zijn om in te plannen zodat ik de dag makkelijker doorkom.
En hier gaat het nogal eens mis…
Al weet ik nog zo goed, hoe waardevol een goede planning is, vergeet ik deze vaak te maken. Veel dagen ‘lijken’ routine dagen te worden waardoor ik laks wordt hierin. Als alles gaat zoals altijd, zou dit ook kunnen. Maar in mijn leven gaat bijna niets zoals verwacht.
Mijn karakter is namelijk altijd al geweest, dat ik geniet van impulsieve acties. Nog steeds denk ik dat fijn te vinden. Dat wil zeggen, mijn hoofd bedenkt nogal eens iets wat juist mijn hoofd eigenlijk helemaal niet (meer)aankan. Of moeilijk kan, zonder de nodige voorbereiding.
Taken
Ook gebeurt het vaak dat ik enthousiast begin aan een taak. Maar afmaken is er meestal niet bij, omdat ik snel afgeleid ben en ineens iets totaal anders aan het doen ben en de originele taak vergeet. Had ik nu maar een plan…
Eens in de zoveel tijd, breekt het me dan ook op dat ik geen planning meer maak. Ik ben weer moe, onrustig, ongestructureerd en begrijp niet hoe het komt dat ik me zo voel. Het vergt weinig zelfstudie om te bedenken dat dit komt door gebrek aan structuur. Telkens weer dezelfde conclusie: Een planning zou handig zijn.
En dan gaat het weer een tijdje goed. En maak ik braaf elke zondagavond een prachtig schema voor die week. Met, ruimte voor onverwachte situaties. Erg fijne weken volgen hierna.
Mijn plannen kunnen echter ook weleens verstoord worden door factoren van buitenaf. Ook al heb ik mijn plan lekker op orde.
In de praktijk
Onlangs nog, was zo’n moment. Mijn ouders waren zo lief om naar Portugal te komen om ons op te zoeken. Opa en oma die quality-time met Lola door kunnen brengen. Geweldig natuurlijk en ik werd er helemaal vrolijk van.
Ze zouden 4 weken later aankomen. Wij zaten nog in Salamanca, Spanje, maar konden wel aangeven dat we verwachtte iets ten zuiden van Lissabon te zijn. Ik, geweldige zoon die ik ben, wil ze dan ook graag helpen hun vakantie vorm te geven. Ik denk mee over op welke stad ze kunnen vliegen, wat opties voor verblijf kunnen zijn en waar een auto te huren. Ik weet het, moet ik ook niet doen. Ik kan dit natuurlijk niet loslaten en tientallen opties spoken continue door mijn hoofd. Maar het is voor een goed doel dus doe ik het graag.
Komt ineens een appje voorbij dat ze geboekt hebben… Superleuk! Alleen aan het andere einde van het land. Oeps… hoe gaan we dit nu doen? We wilden rustig rijden, maar dan halen we het niet om op tijd bij hun te zijn. Stress ( ja hoor, daar is ie weer ) en chaos vullen mijn hoofd. Eerst vul ik van alles in voor ons, voor hun, en wat nu te doen. Ga ik vragen ze om te boeken, gaan wij onze plannen omgooien, we gaan ze toch niet mislopen nu? Tot ik besef dat ik gewoon even met ze moet bellen. Mijn hoofd klaren.
Kwetsbaarheid
Op zulke momenten is het belangrijk je kwetsbaar op te stellen en de koe bij de hoorns te vatten. Bij wie kun je dat beter oefenen dan bij je ouders, toch?
Blijkt dat er bij hun onduidelijkheid was over waar we zouden zijn. Ook hadden ze niet door dat ik zo bezig was met ‘helpen’ voor hun vakantie.
Note to self: beter aangeven wat ik ga doen en wat ik van de ander verwacht. Ook dit helpt bij mijn eigen planning.
Gevolg was dat we het plan redelijk open laten en hopen dat het allemaal gaat lukken. En natuurlijk gaat het lukken, want dat willen we. Maar je begrijpt al, dat het plan dagelijks wordt gemaakt en aangepast.
Het was een pittige rit naar het zuiden, waarin we onszelf behoorlijk voorbij lopen. Onderschatten van de impact en overschatten van mijn kunnen spelen me op zulk moment parten. Waar het hele gezin van mee geniet.
Maar wat was het fijn om ze zo lang te zien. En om ze met Lola te zien spelen. Want die kleine groeit als kool.
Even ook de stoute schoenen aangetrokken voor een 1 op 2 tje over het gebeurde. En wat de gevolgen zijn voor mij in zo’n geval. Toch handig, van die ouders waar je op kan oefenen.
Begrip
Mijn probleem hoeft niet die van mijn dierbaren te worden. Zij hoeven het niet op te lossen voor me. Maar het is wel handig, als ik een situatie creëer waarin duidelijkheid heerst. Duidelijkheid en begrip. Zij geven om me, en willen me graag helpen mijn leven te leiden. Ideale slachtoffers dus om dit hierop toe te passen.
Naast het maken van een persoonlijke weekplanning, zal het me helpen om andere te betrekken in mijn gedachtegang en mogelijkheden. Zo loop ik mezelf minder voorbij en hebben andermans plannen minder negatieve invloed op de mijne. Dat maakt het het leven met NAH ( Niet Aangeboren Hersenletsel ) weer een stukje makkelijker.
Nog even en ik lijk nergens meer last van te hebben..Hahaha