Vermoeidheid is het bekendste gevolg van hersenletsel. Een bijzondere vorm van vermoeidheid die alleen wij NAH ‘ers begrijpen. Hij is er altijd en hardnekkig. Als een dikke mistbank in je hoofd die nooit opklaart en ervoor zorgt dat elke activiteit die je onderneemt bemoeilijkt wordt. Een beetje alsof je een stalen bal aan je enkels meesleept.

Maar wat houdt hersenletsel nog meer in voor mij ? Daarom deze punten:

1. Prikkelgevoeligheid;
Al vaker behandeld en de grootste uitdaging. Alle denkbare prikkels, hoe nietszeggend misschien ook, komen even hard binnen en moeten allemaal verwerkt worden. Een erg tijdrovende en uitputtende “hobby”. Een goed werving- en selectie kantoor in mijn hoofd zou handig zijn. Kom maar kom maar kom maar… die prikkels niet, die prikkels niet, die prikkel wel….?

2. Concentratie/ geheugen;
Mijn filter is kapot. Diezelfde als die al mijn prikkels binnen laat komen. Doordat die prikkelverwerking de voornaamste bezigheid is van mijn hersenen, betekent dit dat ik snel/altijd afgeleid ben. Dingen onthouden en me concentreren is dan ook niet te doen.

3. Multitasken is geen optie meer;
Focussen op 1 taak is al een opgave. Laat staan als ik dan ook nog een gesprek moet voeren, of een aantekening wil maken, of mijn haar wil doen op hetzelfde moment. Met de meest chaotische gevolgen van dien..

4. Niet op woorden komen (afasie)
Ik kon niet op dit woord komen ?, maar het heet dus afasie. Wanneer ik vermoeid raak kan ik regelmatig niet op woorden komen die uitdrukken wat ik bedoel. Nu zul je denken dat bijvoorbeeld “pannenkoek” geen lastig woord is, maar toch… Met stotteren en irritatie tot gevolg.

5. Plannen en organiseren;
Het kost me meer moeite om alles goed te plannen. Maar ondanks dat het veel moeite kost, word ik er wel steeds beter in. Nou ja, ik krijg meer ervaring in ?
Het is wel het belangrijkste hulpmiddel om een week goed door te komen. Alles wordt door me gepland.

6. Vertraagde verwerking van input
Mijn hersenen bevatten altijd een file aan nog te verwerken prikkels. Ze komen als een vierbaans snelweg binnen maar worden maar door 1 baan verwerkt. De ophoping is daardoor al snel niet te overzien. Doordat er zóveel prikkels binnenkomen is het een “never ending story” . Mijn gedachten staan dan ook bijna nooit stil.
Ook reageer ik vaak te snel en enthousiast op een opmerking, waardoor ik me later besef, dat als iemand zegt zich ziek te voelen, dat helemaal niet grappig is.

7. Emoties;
Vooral bij vermoeidheid speelt deze op. Huilen om iets heel kleins ( Jurgen, het is maar een reclame ), of huilen voor anderen, omdat zij het zo erg vinden. Ik huil wel mee hoor.
Het rare is, dat empathie daarentegen helaas niet meer zo aanwezig is als vroeger. Ook al wil ik dolgraag meevoelen met een ander, het stofje word simpelweg niet aangemaakt. Waarschijnlijk omdat ik de hele tijd mijn handen vol heb aan mezelf. Sorry vrienden, ik doe echt mijn best.

8. Kort lontje;
Begrip en geduld is een belangrijke voor me. Zeker in de opvoeding van mijn dochtertje. Mijn lontje is veeeeel korter dan voorheen wat ongeduldige reacties oplevert. Deze tekortkoming blijft heel zwaar voor me. Ook naar mijn vrouw toe. De rust blijven vinden op dit soort momenten blijft een uitdaging.

9. Het is fantastisch/ verschrikkelijk;
Om in de lijn van emoties te blijven. Zelfs een kleine tegenslag of een meevallertje is niet gewoon “leuk” of “vervelend”. Nee, het is het beste wat iemand ooit ter wereld is overkomen, of het ergste wat je maar kan bedenken…x2
Laat me maar even een paar dagen gaan, dan kom ik wel terug in de realiteit.

10. Alleen zijn werkt het best;
dit geldt alleen voor een klus op zichzelf. In het leven heb ik de hulp van mijn vrouw hard nodig om te relativeren, spiegelen en evalueren. Ook ingewikkelde taken die veel opvolging nodig hebben is iets waar ze me mee helpt. Maar koken, of opruimen werkt echt het best alleen. De afleiding van iemand anders in de ruimte erbij hebben, is eigenlijk hetzelfde als multi-tasken. En we weten al wat dat betekent…

11. Stress;
Eigenlijk wilde ik een “10 punten” post maken, maar toen ik dit probeerde ,kreeg ik stress. Die verdient dan ook een eigen punt. Alle bovenstaande dingen samen, dragen bij aan een stevig standaard stressgevoelige basis. Omdat in vrijwel niets veel speling bestaat voor me, levert de meest kleine onverwachte gebeurtenis me al stress op. Daarvan wordt ik weer heel moe en alle bovenstaande punten worden weer versterkt.
Zo, cirkeltje is weer rond ?

Nu lijkt het misschien onwijs zwaar en lastig als je het zo opgesomd ziet, maar ik geniet nog steeds vooral veel van het leven hoor ?
Omdat ik deze punten gewend ben na 8,5 jaar, en er al standaard rekening mee hou, is er prima mee te leven. Natuurlijk, als het allemaal geen issue zou zijn zou het nog veel fijner zijn (zeker voor de dierbaren om me heen) maar het is echt wel te overzien.

Welk punt zou jij willen toevoegen aan dit lijstje?