De laatste tijd heb ik het weer meer nodig dan normaal; hulp
Zoals vele wel zullen herkennen, vind ik het een flinke opgave om hulp te vragen. ‘Vroeger kon ik dit toch gewoon zelf? Iedereen kan dit. Zelfs mijn neefje van 8 zou dit nog kunnen. En nu lukt het me niet meer. Maar hulp vragen maakt me een zwakkeling”.
Maar is dat wel zo?
Krachtig
Het is een onderwerp dat me veel bezig houdt. Ik dacht er voor het eerst over na, toen me opviel dat een vriendin van ons altijd zo sterk overkwam. Ik ging nadenken hoe dat kwam. En al vrij snel werd me duidelijk dat dat kwam omdat zij geen moeite leek te hebben met zich kwetsbaar op te stellen. Zei ze iets wat een ander misschien pijn kon doen of teleurstellen, dan schroomde ze niet om dat meteen ter sprake te brengen en eventueel excuses aan te bieden. Hoe logisch dit ook lijkt, het is pure kracht. Je kwetsbaar durven opstellen om zo de lucht te klaren. Iets ogenschijnlijk kleins, maar zo groot in zijn werking.
Mijn hersenletsel zorgt er voor dat ik vaker hulp nodig heb. Dat kan al voor de kleinste dingen zijn. Altijd voelde ik me bezwaard een ander te vragen mijn ‘klusjes’ op te knappen. Alsof zij daar altijd tijd of zin in hebben. Dus dan vraag ik het maar niet. Met als gevolg dat ik overprikkeld, overspannen, overdreven, oververmoeid of geen geld over had. Niet echt een goede uitkomst, toch? Die 1 op de 10 keer dat iets me wel lukt verbleekt erbij.
Hulp vragen
Dan is er maar 1 oplossing. Mezelf over mijn trots zetten en leren om om hulp te vragen. Waarom zou het ook niet kunnen? De dierbare om je heen willen je echt wel helpen hoor! Ze weten waar je mee moet dealen en weten dat hulp je relaas kan bieden. Weten ze dat niet, dan kan je dat heel simpel voor elkaar krijgen. Maar ga vooral niet voor een ander invullen of ze zouden willen helpen of niet, of hoe ze je opmerking zouden opvatten. Vraag ze hulp en leg uit waarom. Simple as that.
Nou ja, simpel. Je trots aan de kant zetten en je kwetsbaar opstellen is vrij pittig. Een flinke drempel waar je over heen moet stappen. Maar doe het eens. Oefen op je partner, of op je ouders/kinderen. Of nog beter, op je schoonouders ?. Iedere keer dat je hulp vraagt wordt het makkelijker. En je zal merken dat je leven er makkelijker door te leiden is. Echt. Mijn vrouw helpt bij bijna alles. Maar Jussi is dan ook absoluut de allerbeste!
Maar ga het hulp vragen niet overdrijven en blijf je eigen billen gewoon afvegen.
Voor alle andere dilemma’s; Je zal zien dat de mensen van je houden en je graag helpen. En zo niet, geven ze dat echt wel aan.
Vraag hulp, vraag of je iemand kwetste met die opmerking, vraag of de muziek uit mag tijdens het eten, vraag of ze 1 voor 1 willen praten, vraag of je van tafel mag omdat het je teveel wordt, vraag…
Naast dat je het makkelijker maakt voor jezelf, kweek je op.den duur steeds meer begrip voor je situatie. Je dierbare zullen doorkrijgen wat moeilijk is voor je en zullen hier rekening mee leren houden.
En voel het niet als zwakte. Het effect van kwetsbaar opstellen is enorm. Het is pure kracht en zelfverzekerdheid.
Gun jezelf dit krachtige gevoel en probeer het eens. Benieuwd hoe jullie het ervaren.
P.s. het boek “De kracht van kwetsbaarheid” van Brene Brown is heel waardevol hierin. Pittige kost voor mensen met hersenletsel maar zeker de moeite waard. Neem gewoon de tijd om hem bladzijde voor bladzijde te lezen.