Jullie hebben even moeten wachten, maar daar is dan toch eindelijk mijn verslag over de Wim Hof challenge die ik deed afgelopen maand. Een online kennismaking met dé methode van ’the Iceman’. Een pittige challenge, met vele uitdagingen, wat nodige aanpassingen en zelfreflectie. Een ‘reis’ van 10 dagen over het lichaam, geest en de zelfkennis. ik dacht dit wel even te tackelen, dat koud douchen, maar dat bleek toch een stuk intenser dan verwacht. Was dit wel de juiste keuze, om dit te testen met hersenletsel? Het is tijd om mijn ervaring te delen met jullie.
Disclaimer: Ga dit nooit zomaar zelf proberen. Lees je goed in en laat je correct informeren voor je hiermee start. Met name de ademhaling kan gevaarlijke gevolgen hebben wanneer je dit niet op de juiste manier toepast. Doe de oefeningen altijd onder toezicht van iemand, liefst een professional. De juiste weg om je zoektocht te starten is via de website www.wimhofmethod.com
Het begin
Een tikkeltje nerveus zit ik met koude tenen aan tafel te wachten tot de 1e les online komt. Wachten duurt lang als je zenuwachtig bent. Helemaal als je de verkeerde tijdzone in je profiel hebt ingevuld. In plaats van 9.00u ’s ochtends, kreeg ik mijn les daarom pas om 15.00u ’s middags. Beginnersfoutje van mijn kant zullen we maar zeggen. Ik vind het praatje en de les van Wim Hof over wat kou voor je kan betekenen erg interessant. Zoals hij zegt, hebben we ons verwend door steeds meer lagen kleding aan te trekken, en de verwarming steeds een graadje hoger te zetten. Hierdoor wordt je lichaam en geest ‘lui’ als het ware. Het neemt een wat passievere stand aan. Die sluimerende stand, kan ervoor zorgen dat ziektes steeds meer kans krijgen en je hier dus stukken vatbaarder voor bent. Ik geloof hier in. Het klinkt heel logisch in mijn oren. Dus vol vertrouwen start ik aan de les.
De eerste dag doen we alleen de koude douche voor 1 minuut. En ik maar denken: ‘dat doe ik wel even’. Blijkt mijn douche een ijsblokjesstand te hebben, en het koude water beneemt me compleet de adem. Ik sla finaal dicht. Nog geen kiertje in mijn keel waar nog iets van lucht doorheen kan sijpelen. Dat was schrikken zeg. Misschien morgen toch maar niet vanuit het niets in een koude douche springen.
De volgende dagen wordt er meer aandacht besteed aan de ademhaling. Gelukkig, want hier hoop ik veel winst bij te halen. Wat Wim je leert, is om diep in te ademen (buik -> borst -> hoofd) en meteen weer uit te ademen. Dit herhaal je in een vloeiende beweging 30 keer. Je lichaam zit dan letterlijk vól met zuurstof. Af en toe word ik er erg duizelig van en ben zelfs een keer bang dat ik flauw ga vallen. Later besef ik, dat ik dit echt in mijn eigen tempo moet doen, en niet in het tempo dat Wim het doet in het filmpje. Het geluid gaat vanaf dat moment dan ook uit en ineens wordt het een stuk draaglijker en voel ik me daadwerkelijk beter na het ademen. Bijzonder vind ik, dat je na drie rondes van ademen ik gewoon bijna 2,5 minuten zonder ademen kan. Dus, lucht uitblazen na de laatste ademhaling en dan wachten tot je niet langer zonder te ademen kan. Dit ervaar ik toch wel als iets heel bijzonders waar ik nog geen idee van had.
Het gaat me elke dag weer wat beter af, en het koud douchen begint zelfs prettig te worden. Ik voel me er echt beter door. Sterker, fitter en de kou buiten doet me echt minder vervelend aan.
Leuke opdrachten
Op een dag krijgen we de opdracht om eens naar buiten te gaan voor een wandeling van een half uur. Ik denk meteen “wandelen vind ik leuk, ga ik doen” . Komt er alleen nog even de boodschap achteraan, dat je dit eens moet proberen in je korte broek, misschien een t-shirt of anders ontbloot bovenlijf. Oh ja, en op blote voeten om de kou beter te voelen. Uhm…oké… Wandelen neemt ineens een iets andere wending. Maar weet je wat? Ik ga het gewoon doen. Wat maakt mij het ook uit. Ik ga naar de supermarkt, en loop lekker op blote voeten terug naar huis. lekker door de plassen en de natte bladeren. En weet je wat? Het voelt echt heel fijn. Ik liep in Spanje zo vaak mogelijk op blote voeten, maar in Nederland is dat toch anders. Mensen denken meteen van alles. Kan het ze ook niet kwalijk nemen hier in het dorpje als je een jonge gast, in korte broek, t-shirt en blote voeten ziet wandelen met een grote shopper in zijn hand waar misschien wel zijn hele inboedel in kan zitten. Het dorp heeft weer iets gekregen om over te praten. Geen dank.
Welke opdracht ik ook machtig interessant vond, was de push-up test. Eerst een keer inademen en uitademen en dan zoveel mogelijk push-ups. Ik kwam niet ver kan ik je zeggen. Maar Wim Hof beweert dus, dat met zijn ademhalingsoefening je dit aantal in 1x kan verdubbelen. Ja tuurlijk joh, dat doen we wel even. Ik verklaar hem in mijn hoofd officieel voor gek nu. Maar wat blijkt; twee dagen later doe ik de reeks ademhalingen en het lukt me zowaar nog makkelijk ook om dit aantal te verdubbelen. Enigszins logisch na alles wat hij me vertelde, maar ook compleet verbaasd. Wat is het menselijke lichaam toch tot veel in staat.
Eind in zicht
Dag 10, de laatste dag van de cursus, komt in zicht. Het ijsbad… Denkend aan de eerste douche die ik nam begin ik wat te huiveren. Hier keek ik niet echt naar uit. Maar tegelijk ook weer wel. Ik ben heel benieuwd hoe ik dit ga ervaren. Even snel wat kilo’s ijs op de kop getikt, het bad van mijn zwager geconfiskeerd en gaan met die banaan. Oh wat had ik het koud toen ik net mijn billetjes wilde parkeren in dit ijskoude water. Je mannelijkheid wordt er ook niet heel blij van kan ik je zeggen. Ik wil er vanaf zijn en zak meteen tot aan mijn nek in het water. Oeps, foutje… ik had eerst mijn ademhaling onder controle moeten brengen, alvorens er verder in te zakken. Dat had ik al snel door. Even een beetje snakken naar adem, maar na zo’n 20 seconde, wordt het ineens best houdbaar. Het wordt zelfs fijn en voel me dan ook opper-relaxed in mijn badje. De 2 minuten die ik in bad diende te blijven vliegen blijkbaar voorbij, want achteraf zie ik dat ik er ruim 4 minuten in lig.
Conclusie
Zelf had ik nooit verwacht deze cursus af te kunnen maken. Sinds we terug in Nederland zijn heb ik het koud, en was dan ook erg nerveus hiervoor. Maar opvallend genoeg, merk ik al na een paar dagen een flink verschil in mijn gevoelstemperatuur. Binnen no-time sta ik in korte broek en t-shirt mijn ontbijt te maken en het voelt fijn.
De ademhaling blijft een lastig punt voor me. Dit vind ik echt niet fijn en dat blijft dan ook een aandachtspunt in mijn leven met hersenletsel. Dit bleek al tijdens mijn therapie bij Cognitive fx, en dat wordt weer bevestigd. Maar ik ga het door proberen te zetten, om te zien wat ik hier nog kan winnen.
Het koud afdouchen probeer ik ook dagelijks te doen en gaat er zeker voor zorgen dat ik de winter ga overleven.
In het traject heb ik wel gemerkt dat je hartslag meermaals op hol slaat en je met ademen dit weer onder controle leert te brengen. Hierdoor begrijp ik nu wel waarom het niet voor iedereen met niet-aangeboren-hersenletsel weggelegd is. De fight or flight modus die bij ons altijd ‘aan’ staat en dus extra stresshormoon aanmaakt, kan dit heel heftig maken. Je kan dit merken aan hoofdpijn en soms ook de rest van de dag koude voeten en handen. Je lichaam heeft er dan echt meer moeite mee. Ik zou daarom altijd adviseren om eens te gaan proberen om tijdens het douchen de kraan steeds ietsje kouder te zetten. Tot het punt dat je er moeite mee krijgt en je stress/ spanning voelt.
Je blootstellen aan 18 graden of kouder, helpt je al om je immuunsysteem te versterken. Dus spring dan vooral niet meteen in je string in een bak met ijsblokjes.
Heb jij de challenge ook gedaan? Laat me dan ook eens weten hoe jij het hebt ervaren.