Ik weet nog heel goed hoe het was, om allemaal dromen te hebben. Ik was er ook echt goed in 
De ene droom was nog groter en excentrieker dan de andere, en minstens zo moeilijk haalbaar. Maar ze waren er wel. Bergje beklimmen, atlantisch zeetje overzeilen, strandclubje beginnen, trouwen, kindje, allemaal prachtige dromen. En waarom zou ik ze ook niet hebben dacht ik vóór mijn hersenletsel.
Verandering
Het leven met NAH (niet aangeboren hersenletsel) maakt het wel allemaal anders voor me. Als een berg ertegenop zien om zelfs ook maar een meer over te steken. Dat verandert alles wel.
Maar is dat een reden om niet meer te dromen dan? Natuurlijk niet! Ik had alleen andere dromen nodig. En natuurlijk zullen ze niet meer zo groots zijn als ze vroeger waren, maar door mijn toegenomen levenservaring en eigenkennis, misschien wel haalbaar deze keer. Mijn dromen mogen in andermans ogen misschien ‘nietig’ lijken, maar hoe groots is het als ik ondanks mijn letsel een mooie reis kan maken, of 3 dagen op mijn eigen kind kan passen, of naar een theatervoorstelling kan gaan, of een week niet over mijn grenzen ga? De voldoening is minstens zo groot. Ik zal er meer voor over moeten hebben. En, in de aanloop naar de nieuwe dromen vergt het meer voorbereiding. Maar hoe geweldig is het als het dan lukt!
Dromen
Dromen helpen mij in het dagelijks leven. Het hebben van een ambitie of doel, zorgt voor ontwikkeling in mijn belastbaarheid. En al doet het pijn, en heb ik er veel voor moeten laten, het volbrengen van een droom is juist die piek die me door het leven leidt met een mooie glimlach op mijn snoet.
Ik blijf daarom lekker dromen. En af en toe, lukken ze nog ook. Geloof me, mijn leven is ondanks mijn letsel alles behalve saai of vervelend. Misschien zelfs wel dankzij mijn letsel.
Wat is jouw droom tegenwoordig?