Kerst is zo’n moment van het jaar dat eigenlijk helemaal niet zo leuk is. Althans, niet voor mij en mijn standvastige hersenletsel. De verwachtingen die bij deze dagen komen kijken; het willen voldoen aan verwachtingen en hoop van anderen; de drukte in alle winkels en openbare plekken voorafgaand aan kerst (want ze gaan wel 1,5 dag dicht! Dikke paniek alom natuurlijk ); de stress die de mensen hebben die eindverantwoordelijk zijn voor de organisatie van de thuisdiners en ga zo maar door. Ook zonder een gezonde portie NAH voel je de stress al,toch? Voor mij betekent dit meer paniek dan pret. Jammer, want het kan zo mooi zijn. Zo zonde dat ik dan al vaak klaar ben voor het startschot is gegeven.
Keuzes
Ik zou willen dat ik makkelijker nee kon zeggen. Ook al wil je dat niet en hoop je dat je het dit jaar wel doorstaat. Maar het blijkt vaak ijdele hoop helaas.
De laatste jaren zitten we zelf vaker in Spanje dan in Nederland met kerst. Veel minder stress en sociale druk natuurlijk, maar het gemis om bij je familie te zijn is dan ook weer niet fijn. Zo is het altijd iets natuurlijk…
Ook dit jaar zijn we niet in Nederland. Weer geen kerst met familie, maar wel op het eiland waar mijn liefste dochter geboren is. Wat een geweldig alternatief is.
De rust die ons dit geeft, gaf me de tijd om eens even lekker dankbaar te zijn. Dankbaar voor mijn gezin en wat we allemaal mogen doen. Dankbaar dat al mijn dierbaren in, relatief, goede gezondheid zijn. Dankbaar voor de toekomstplannen die we hebben. Dankbaar voor mijn prachtige dochter die al een hele dame wordt. Maar zeker ook dankbaar voor mijn vrouw met wie ik (samen met bovengenoemde dochter) deze kerst vier.
Mijn vrouw die altijd voor me klaarstaat
Mijn vrouw die de mooiste is
Mijn vrouw die de liefste is
Mijn vrouw die al het ouderschap dat ik niet aankan op zich neemt
Mijn vrouw die tegelijkertijd ook even haar werk als zelfstandige van de grond krijgt
Mijn vrouw die me steunt door me een spiegel voor te houden
Mijn vrouw die verantwoordelijk is voor hoe ver we zijn gekomen in mijn herstel
Mijn vrouw die mijn wereld is en deze laat draaien op momenten dat ik niet meer kan.
Mijn vrouw zonder wie het leven niet zo mooi was als het nu
Dankbaar
Vaak besef ik niet dat hersenletsel een heel vervelende bijkomstigheid heeft. Ik kan me bijvoorbeeld niet meer goed inleven in een ander, omdat ik mijn handen al vol heb aan mezelf. Ik heb bijvoorbeeld ook moeite met begrip tonen hierdoor. In mijn verdediging, ik kan er niets aan doen. Ik mis de aanmaak van een stofje door mijn letsel ?
Maar mijn vrouw moet er mee leren leven. Ze wordt verwacht het voor lief te nemen, want ja, ik heb hersenletsel. Klinkt slap, en is het ook. Maar het is iets wat niet makkelijk verholpen kan worden. Sterker nog, nu 8 jaar na dato besef ik pas dat het zo is. En sommige NAH’ers zullen het nooit merken, laat staan erkennen.
Wat een geluk heb ik dan met een vrouw die me dit kan laten inzien. En dit zonder een scheiding ?
En dan heb ik het nog niet over alle moeite die zij moet doen en alles wat zij moet laten omdat ik ergens last van heb. Dat is echte, onvoorwaardelijke liefde.
Kerst is een mooi moment om hier eens goed bij stil te staan.
Ik hou van jou lieve schat
Zonder jou ben ik mij niet
Hopelijk hebben jullie net zo’n fijne persoon dichtbij je en besef je dat, nu, ook. Geef ze dan een extra knuffel deze dagen. Ze verdienen het.
Fijne kerst en alvast een gezond 2019 vol liefde en geluk.