Het is een tijdje stil geweest op mijn pagina. Maar daar is een goede reden voor. Voornamelijk vanwege het voorbereiden op- en ‘nagenieten van Lola’s verjaardag. Een event van wereldklasse waar ik ieder jaar kokhalzend, uuh reikhalzend naar uitkijk. Niet vanwege de omvang van deze feestdag, maar van de impact. De 3e verjaardag van mijn liefste meisje is belangrijk voor me. Ze verdient het om de fijnste dag van het jaar te hebben en daar wil ik koste wat het kost voor zorgen. Het is niet niks, 3 worden. Maar om dit event te laten slagen is voorbereiding nodig.
Voorbereiding
Een weekje rustig aan doen voor de grote dag, en een weekje na het feest liefst complete rust.
De week vooraf de rust bewaren lukte aardig. Stonden op een vertrouwde plek met onze camper, stranddagje tussendoor, beetje chillen als Lola op vers gemaakte vriendinnetjes focust in plaats van op haar klimrek/ trampoline/ hulp in de huishouding/ kok/ manusje van alles, of te wel, in plaats van op mij….
Het was een fijne week.
En dan krijg je de kans om je dochters verjaardag te vieren. Een prachtige selectie aan cadeaus stonden klaar, de slingers en ballonnen hangen in de bus, taart is geregeld, we zijn er klaar voor. Een dag vol vermaak, lieve mensen, lieve vrienden die de moeite nemen een cadeau op te sturen of een videocall in te plannen. Ze glundert de hele dag. Missie geslaagd.
Na-sudderen
En dan, de ‘afterparty’ … Zo’n verjaardag komt behoorlijk binnen bij me. Heb ik normaal 1 mini-mensje om me heen, dan gaat dat wel even. Maar als er ineens 5 van die ongeleide energiebommetjes rond me huppelen en heeeel ‘blij’ worden van de taart, dan gaat bij mij de rookmelder weer af. Rennen voor mijn leven, kop onder je kussen en herhaal : het duurt maar 1 dag, het duurt maar 1 dag, het duurt maar 1 dag,…uhm…hoe lang duurt die ene dag nou nog? Je begrijpt het al waarschijnlijk. Als er al sprake was van reserves in mijn energie, zijn die op zo’n dag al op na het uitpakken van de cadeaus op bed. Voor de rest van de dag neem ik een lening voor de rest van de week…of maand…
Ik vind het heftig, heel heftig, dat ik dit soort dingen niet makkelijk kan doen. Dat ik mijn dochtertje niet de hele dag kan vermaken. Dat ik best wat delen van zo’n dag mis doordat ik op bed bij lig te komen. Dat ik niet die vader kan zijn die ik eigenlijk zou willen zijn. Dat ik zo lang last blijf houden na zo’n dag. Maar wat is het het waard. Die glinstering in haar ogen als ze wakker wordt en ze weet dat het die grote dag is, dat ze 3 wordt. Het geluk en dankbaarheid die ze uit bij het krijgen van felicitaties van vrienden en familie. Die grote ‘meen je dit echt papa’- ogen als ze slagroom bij de appeltaart krijgt. Deze momenten zijn onbetaalbaar. Al zou ik er 2 maanden moe en ziek van blijven, dan nog is het dat meer dan waard.