Af en toe heb je zo’n dag, die maar niet af lijkt te lopen. Vandaag was er zo een….
We werden wakker na een fijne, rustige nacht in Coimbra, Portugal. We stonden vrijwel direct aan het water, waar we een ochtendwandeling langs maakte. Bakje koffie erin, Lola even in de touwen in de speeltuin, zoete snack bij onze koffie…Wat wil je nog meer. Totdat er weer zo’n “momentje” zich voordeed…
Fijn begin
We vertrokken in opperbeste stemming richting Tomar. Stevige muziek knallend uit de boxen. Waarop Lola alleen maar reageerde met ‘harder’ terwijl ze uit volle borst mee- playbackt en danst met de ene na de andere portugese hit. Of Russische, we horen het verschil nog niet helemaal.
En als kers op de taart, blijkt Tomar een oude camping te hebben wat tegenwoordig gratis is met behoud van voorzieningen. Geloof me, daar gaat ons camperhart sneller van kloppen.
Maar dan, is het tijd voor Lola’s middagdutje. Zij vond echter van niet.. Veel stampij en ‘nee’s ‘ verder, tot een akkoord gekomen dat ze niet gaat slapen. Niet geheel vrijwillig van onze zijde, maar een peuter die iets echt niet wil en flinke longen heeft, kan heel overtuigend zijn. De stemming voor de middag is gezet.
Nu begint het echte probleem pas voor mij. Zoals vrijwel iedereen met hersenletsel, heb ook ik mijn middagdutje nodig. Anders haal ik het einde van de dag niet. Dat was het fijne van Lola’s dutje. Dat is ook altijd mijn moment om te shinen in een fijne droom.
Dan start de stress… zoek nu maar dekking…
Wat gebeurt er?
Niet aangeboren hersenletsel zorgt naast flinke pieken, ook voor heftige dalen. De reactie die mij overmeesterd in zo’n, relatief kleine, problematische fase is dan ook de status van algehele crises. Als in: ‘Erger kan het leven niet worden’ , ‘hoe ga ik dit overleven’, ‘veeg mij maar op”, en nog meer in deze trant. Je krijgt het idee wel. Deze momenten zorgen voor enorme stress en knallende hoofdpijn met het gevoel alsof je hele leven ineens uitzichtloos is. Ja echt, alleen van een peuter die niet wil slapen.
Iemand zonder letsel kan zich hier misschien niets bij voorstellen, maar voor mij stijgt het stress/paniek level naar ongekende hoogte op zo’n moment. En het is niet uniek. Dit kan meerdere keren per dag gebeuren om welke reden dan ook. Als het even buiten mijn planning valt, als het eten mislukt, als je geen benzinepomp kan vinden, de wc gesloten is, noem maar op.
Het mooie is wel, dat het uiteindelijk altijd goedkomt, en ik er vaak al vrij snel om kan lachen.
Net als dat ik vandaag overleeft heb (en zelfs nog leuke dingen heb gedaan) en mijn kleine meisje net, al draaiend met haar vingertjes in mij haar, in slaapt valt tijdens het voorlezen.
Mooier wordt het leven toch niet?